Kalendarz imienin

Pochodzenie

Imię żeńskie Agata pochodzi od przymiotnika ze starożytnej Greki „agathe”, czyli „dobra”. Według niektórych źródeł jest to skrót od imion złożonych – Agathodoros lub Agathokles. W polskich dziejach pojawia się w średniowieczu – w XII wieku jako Agata i wieku XIV jako Jagata. Od tego drugiego wywodzi się imię Jagoda.

Od imienia Agata pochodzi nazwisko Agaciak.

Patron

Św. Agata Sycylijska

Św. Agata Sycylijska to jedna z najbardziej znanych i najbardziej czczonych Włoszek. Należy do czterech wielkich dziewic męczennic Kościoła rzymskiego (Cecylia, Łucja, Agnieszka, Agata). O jej życiu wiadomo niewiele, według legend urodziła się na Sycylii w Katanii i pochodziła ze znamienitego rodu rzymskiego. Dziewczynka wyróżniała się piękną urodą, ale po przyjęciu wiary chrześcijańskiej postanowiła żyć w dziewictwie, dlatego też odrzuciła starania namiestnika Sycylii Kwincjana o jej rękę. Za karę trafiła do domu rozpusty, ale nawet wtedy udało się jej zachować dziewictwo i nie wyprzeć się Chrystusa. Los św. Agaty był jednak okrutny – skazano ją na publiczną chłostę i tortury podczas których szarpano jej ciało kleszczami, przypalano oraz obcięto pierś. Po tym wtrącono ją do więzienia, w którym doszło do cudu. Agatę nawiedził św. Piotr i uleczył rany oraz uwolnił ż niewoli chrześcijan. Wkrótce jednak dziewczyna została jednak oskarżona o czary i rzucona na rozżarzone węgle. Wtedy też miało miejsce trzęsienie ziemi, które pochłonęło życie kilku pogan. Wystraszony namiestnik zaprzestał tortur, ale Agata zmarła z wycieńczenia.

Po śmierci dziewczyny Kwincjan próbował przejąć jej majątek. Jednak w drodze został stratowany przez własnego konia.

Jej kult związany jest z wybuchem Etny – gorąca lawa zatrzymała się tuż przed miastem, co przypisano jako zasługę Agaty. Dziś św. Agata jest patronką Katanii oraz okolicznych sycylijskich miast, a także producentów dzwonów, pielęgniarek, kominiarzy. Chrześcijanie zwracają się również do niej o pomoc w sprawach związanych z pożarami, burzami. Jest też orędowniczką w chorobach piersi.

W Polsce kult św. Agaty obecny jest od około XII wieku.

Cechy

O Agacie można napisać wiele dobrego, każdy kto zna dziewczynę o tym imieniu pewnie to potwierdzi. To co pierwsze przychodzi na myśl to poczucie humoru, poważna mina jest u niej rzadkością. Żartuje z wszystkiego – polityki, kolegów, seksu i oczywiście swojej osoby. Ma po prostu duży dystans, który udziela się innym. Poza tym nigdy nie sprawia swoimi tekstami przykrości drugiej osobie - to zasługa tego, że jest taktowna i zwyczajnie dobra. No i także dużej inteligencji – Agata ma twórczy umysł, a to przekłada się na jej styl życia – zarówno towarzyskiego, jak i zawodowego. Lubi jak coś się dzieje, łatwo nawiązuje kontakty i szybko osiąga sukcesy. Warto trzymać z nią sztamę, choćby dlatego, że jest niepoprawną optymistką. Jej usposobienie i nastawienie szybko podnosi na duchu i wprawia w podobny nastrój. Gdy więc nie zdaliśmy jakiegoś egzaminu albo mamy kłopoty miłosne, koniecznie trzeba wykręcić jej numer telefonu.

Aga choć jest wesołym człowiekiem, to czasami stwarza pozory groźnej i wybuchowej. Pod „maską” twardziela kryje się jednak bezbronna i delikatna dziewczynka, w gruncie rzeczy każdemu życzliwa. Jej bardzo cenną cechą jest to, że bezinteresownie pomaga innym ludziom.

W imiennikach można przeczytać, że jest uzdolniona artystycznie. Dobrze pisze, uwielbia śpiewać, tańczyć i malować, robi świetne zdjęcia. Ma niezłą fantazję i potrafi improwizować, choć akurat w codziennych sprawach praktycznie nie musi tego robić. Jest zdyscyplinowana i wymagająca wobec siebie, a więc zawsze przygotowana do wykonania jakiegoś zadania.

Bardzo dużą wagę przywiązuje do wyglądu zewnętrznego, zarówno swojego jak i ewentualnego partnera. Jej styl zawsze jest elegancki i tego wymaga również od mężczyzn - zwraca uwagę na czyste obuwie, higienę. Najbardziej podobają się jej wysportowani mężczyźni i energiczni. Jest stała w uczuciach, jak się z kimś zwiąże, to na dobre i na złe; jest zdolna do poświęceń. Jej partner powinien być przyzwyczajony do jej zachowań: lubi czasem pomarudzić i ponarzekać, ale za to zawsze sowicie to wynagrodzi.

Zdrowie jest jej silną stroną, rzadko narzeka na złe samopoczucie. W końcu jest przecież optymistką, więc nie dopuszcza myśli, że może być chora. Nawet przeziębienie traktuje jako chwilową niedyspozycję. Trudno jej nie lubić albo przynajmniej nie doceniać – choćby za to optymistyczne podejście do życia i dobry humor, którym łatwo się od niej zarazić.