Pochodzenie

Jest to imię pochodzenia skandynawskiego, nadawane wielu jarlom i królom ze Szwecji oraz Danii. Jego etymologia wywodzi się od słowa „einrikr” (jedyny, potężny) bądź od członów „era” (honor, godność, sława) oraz „rihhi” (potężny, możny, władca). Eryk oznacza więc potężnego władcę. Jego popularność wiąże się z królem Erykiem IX, którym był pierwszym przedstawicielem dynastii Erykidów na tronie szwedzkim. W Polsce pojawiło się w formie łacińskiej w 1384 roku. We współczesnych czasach jest to popularne imię, na przykład w 2000 roku nadano je ponad 1000 razy.

Patron

Eryk IX jest patronem Szwecji. Był pierwszym przedstawicielem dynastii Erykidów na tronie w tym kraju. Data jego urodzenia nie jest dokładnie znana, przyjmuje się, że był to 1120 rok. Jako władca zasłynął pobożnym życiem, troszczeniem się o lud i próbą schrystianizowania kraju. W tym celu zorganizował wyprawę krzyżową na Finlandię, zakończoną jednak niepowodzeniem. Eryk zginął wskutek skrytobójczego zabójstwa, dokonanego najprawdopodobniej przez Duńczyka Magnusa Henrikssona, który podawał się za ostatniego potomka szwedzkich królów z rodu Stenkila. Od 1667 królem Szwecji był syn Eryka, Knut Eriksson. Szczątki Eryka IX znajdują się w katedrze uppsalskiej, która jest największą budowlą sakralną Skandynawii.

Cechy

Imię Eryk pochodzi z zimnej Skandynawii, a jego przodkami byli potężni wikingowie. Tak jak na przykład słynny przywódca Eryk Rudy, który w 981 roku odkrył Grenlandię i założył tam kolonię. Wszyscy wiemy, że wikingowie nie należeli do najgrzeczniejszych. Jak więc odnosi się to do współczesnego Eryka?

Nie ma co się oszukiwać, Eryk od najmłodszych lat jest rozrabiaką. Energiczny, odważny i …trudny do upilnowania. Wystarczy go spuścić na chwilę z pola widzenia, a już wejdzie na drzewo czy wda się w bójkę. Na szczęście z biegiem lat ta pobudliwość ustępuje miejsca chłodnej analizie. Eryk skutecznie broni się przed wpływem innych, potrafi wydawać własne, przemyślane osądy i opinie. Może nie jest szczególnie gadatliwy, ale gdy się odezwie to na pewno z sensem. Trzeba jednak pamiętać, że to wciąż dumny i wojowniczo nastawiony wiking, który w moment ze spokojnego człowieka może przeistoczyć się w nerwowego, impulsywnego a nawet despotycznego wojownika. Łatwo wybucha gniewem, choć niekiedy wydaje się, że te reakcje są w pełni przez Eryka kontrolowane. Znajomym o wiele łatwiej zaakceptować jego zmienne nastroje, gdyż wiedzą, że złość nie trwa u niego długo. Nie należy do osób, które są szczególnie mściwe i chowają przez lata urazę – wszystkie nieporozumienia załatwia szybko i raz na zawsze. Zwłaszcza te, które mogą zostawić rysy na jego honorze – na tym punkcie ma wręcz obsesję. Eryk dużą wagę przykłada do tego, by być szanowanym, akceptowanym w grupie. Opinie innych mają dla niego znaczenie, trudno znosi krytykę, łatwo go urazić. Ze swoim dynamizmem i pobudliwością robi wiele zamieszania wokół siebie, ale ma jedną ogromną zaletę – świetne poczucie humoru. Trzeba się przyzwyczaić, że w jego towarzystwie jest głośno i wesoło. Lubi żartować z innych, ale także i z siebie, czym zdobywa najczęściej sympatię otoczenia.

Eryk lubi pokazywać się w towarzystwie ładnych dziewczyn, czy to w restauracji, w kinie, czy na koncercie. Dużo dobrego można jednak napisać o jego podejściu do kobiet. Zwłaszcza panowie mogą się od niego nauczyć jak nie być nachalnym, zachować wręcz niewzruszone oblicze przy pięknej kobiecie i tym samym ją zaintrygować. Eryk jako tajemniczy, niepokorny mężczyzna ma duże wzięcie, wiele pań pragnie się bowiem przekonać, co mu w duszy gra. Jako kochanek jest raczej typem gorącego Latynosa niż zimnego Skandynawa, czyli namiętny, gwałtowny i zachłanny.

Jak widać, w Eryku nadal płynie krew wikinga, choć przystosował się do współczesnych standardów. Jest więc kulturalny i przyjacielski, ale zdarza mu się narozrabiać…