Pochodzenie

Henryk jest imieniem pochodzenia germańskiego. Forma Hainrich/Heinrich powstała z dwóch elementów: „haimi” (miejsce zamieszkania, dom, ojczyzna) oraz „rihhi” (potężny, władca, możny). Imię można więc przetłumaczyć jako „pan domu” lub „władca ojczyzny”.

W Polsce występuje od XII wieku – w 1134 roku pojawił się zapis Heinricus. Zanim wyróżniono formę Henryk w 1400 roku, znane było jeszcze jako Heinrich, Heindricus. W XV wieku przybierało też takie postacie jak Enricus, Hanricus, Anricus czy Hainrich.

W Europie imię Henryk cieszyło się dużym uznaniem w wyższych sferach, nosili je bowiem królowie francuscy, angielscy i cesarze niemieccy. Było również popularne wśród książąt piastowskich, którzy przejęli je od naszych zachodnich sąsiadów. W dziejach tej dynastii pojawia się ono ponad 30 razy.

W latach 40. i 50. XX wieku imię to otrzymało ponad 190 000 Polaków.

Od tego imienia pochodzą nazwiska Heinrich, Heinze, Hennig, Henrzykowski.

Patron

Henryk urodził się 6 maja 973 roku i był synem księcia bawarskiego Henryka Kłótnika. Jako dziecko miał więc dostęp do edukacji na odpowiednim poziomie, kształcił się między innymi u św. Wolfganga, późniejszego biskupa Ratyzbony.

Po śmierci cesarza Ottona III został księciem Bawarii, a w 1002 roku ukoronowano go na króla Niemiec. Jego celem była odbudowa państwa Franków, co dzięki rozmyślnej polityce udało mu się osiągnąć. W biografii Henryka II sporo miejsca zajmuje wieloletnia wojna z Bolesławem Chrobrym o przyłączenie Słowian Nadodrzańskich do Polski lub do Niemiec. Konflikt zakończył się pokojem w Budziszynie, na mocy którego część plemion została przy naszym kraju, inne przy Niemczech.

Innym wydarzeniem, z którym kojarzy się Henryka jest przywrócenie władzy niemieckiej we Włoszech w 1004 roku. Podczas drugiej wyprawy do tego kraju, wraz z żoną Kunegundą zostali uhonorowani w bazylice św. Piotra przez papieża Benedykta VIII jako para cesarska.

Henryk II podejmował wiele inicjatyw dla Kościoła, między innymi założył diecezję merseburską, popierał reformy klasztorów i wraz z żoną sowicie obdarowywał wiele świątyń. Swoje państwo często określał zresztą jako „z Bożej łaski”.

Cesarz zmarł 13 lipca 1024 roku w Groni niedaleko Getyngi. Według legend na łożu śmierci zapewnił zgromadzonych biskupów, że jego żona złożyła śluby dziewictwa, stąd też nie doczekał się potomka. Oboje są w gronie świętych Kościoła katolickiego, kanonizacji Henryka dokonał papież Eugeniusz III w 1146 roku, natomiast Kunegunda została kanonizowana w 1200 roku przez papieża Innocentego III.

Ich ciała spoczywają w katedrze w Bamberdze, wybudowanej przez „świętego cesarza”, jak nazywany jest Henryk w 1002 roku.

Henryk był ostatnim władcą z dynastii saskiej.

Cechy

Henryk jest wybitnie „królewskim” imieniem, gdyż nosiło je wielu władców we Francji, Niemczech, Anglii i Polsce. W dużej mierze pokrywa się to z charakterem osoby, której rodzice nadali to imię.

Henryk to pewny siebie człowiek, który odważnie i przede wszystkim konsekwentnie realizuje swoje cele. Nie boi się podejmować różnych działań, nawet gdy wydają się trudne czy wiążą się z dużą odpowiedzialnością. Henio należy do tych osób, które wolą zaryzykować i ewentualnie się przeliczyć niż nie spróbować i rozmyślać „co by było gdyby”. Jako przywódca obdarzony sporą inteligencją jest doceniany przez otoczenie.

Jeśli tylko dobrze wykorzysta swoje predyspozycje i będzie pracowity, ma szanse na sprawowanie kierowniczych stanowisk. Od małego zbiera zresztą doświadczenie „zawodowe”, gdyż angażuje się w działalność klasy, akcje społeczne, a potem różnych organizacji. Jest dobrym mówcą i w każdym środowisku czuje się jak ryba w wodzie. Jako preferowane zawody przypisywane są mu: polityk, hotelarz, architekt.

Warto wspomnieć, że Henryk ma talent do godzenia ludzi i chętnie wciela się w rolę rozjemcy. Imienniki opisują Henryka jako osobę lojalną, honorową, dostojną, szlachetną, która postępuje tak, by nikogo nie urazić. Ma duże poczucie sprawiedliwości – gdy na przykład znajdzie portfel z dużą gotówką, sumienie nie pozwoli mu ich zachować. O kłamstwach czy kradzieży z jego udziałem nie ma nawet mowy.

Henryk bardzo lubi wszelkiego rodzaju spotkania. Od imprez z przyjaciółmi, po zjazdy rodzinne na konferencjach i imprezach firmowych kończąc. Nigdy nie odmawia zaproszeń, zresztą wiele osób by mu tego nie darowało – jest bowiem duszą towarzystwa, bez której każde spotkanie wydaje się uboższe. Wpływ ma na to z pewnością fakt, że dba o swoje rozległe kontakty – pamięta o kumplach z podwórka, klasy czy znajomych z dawnej firmy. Gdy poprosimy go o pomoc w jakiejś sprawie, ucieszy się że może to zrobić zamiast wykręcać się czy grymasić. Co więcej, niekiedy nawet Henio próbuje uszczęśliwiać innych na siłę - musi parę razy się sparzyć, by zrozumieć, że to zły pomysł.

Minusem w oczach wielu osób jest to, że dąży do celu za wszelką cenę. Czasami brakuje mu dystansu i pokory wobec innych. Inną wadą chłopaka o tym imieniu jest bałaganiarstwo, o czym świadczy najlepiej jego stanowisko pracy albo wnętrze samochodu.

Ciekawie prezentują się zainteresowania Henryka. W imiennikach znajdziemy informacje że pasjonuje się kolekcjonowaniem starej broni i fajek, majsterkowaniem, do tego uwielbia szermierkę, żeglarstwo i spacery po lesie.

Jako miłośnik rozrywkowego trybu życia jest świetnym gospodarzem i umie zadbać o podniebienie i dobry humor gości. Z tego powodu nie należy do osób, które osiedlają się z dala od rodzinnego miasta. Z jednej strony jest lokalnym patriotą, dumnym z pochodzenia, ale z drugiej tęskniłby do swojej społeczności i bliskich. Bo niczym prawdziwy władca, nigdy nie opuszcza swoich ludzi.