Kalendarz imienin

Pochodzenie

Marian – imię męskie pochodzące od łacińskiego Marianus oznaczającego człowieka z rzymskiego rodu Mariuszów. W Polsce jest znane od 1332 roku pod postacią Marzyjan. W formie Marian pojawiło się ponad 200 lat później, w 1581 roku. Bardzo dużą popularnością cieszyło się w drugiej połowie XIX wieku, wtedy plasowało się na 7 miejscu wśród najchętniej nadawanych imion w naszym kraju.

Patron

Marian Szkot

Był Irlandczykiem, pochodził z Donegalu z zamożnej rodziny MacRobaitaigh. W 1906 roku Marian opuścił wyspę i udał się z przyjaciółmi Janem i Kandydem do Rzymu. Po drodze wędrowcy zatrzymali się w Niemczech – najpierw w Bamberdze, gdzie spędzili rok w klasztorze benedyktynów na górze św. Michała, następnie w Ratyzbonie. Tam Marian założył klasztor irlandzki św. Piotra, w którym pozostał już do końca życia. W placówce powstało m. in. skryptorium, gdzie przepisywano dawne rękopis. Irlandczyk pozostawił natomiast po sobie cenne odpisy żywotów Ojców Kościoła i ksiąg biblijnych. Jest patronem Ratyzbony. Jego żywot zawdzięczamy pewnemu mnichowi irlandzkiemu, zamieszkałemu w tym mieście.

Cechy

Marian znakomicie wpisuje się w określenie „strong, silent type” (silny, milczący typ). Co to oznacza? Przede wszystkim jest opanowanym człowiekiem, za którym przemawiają czyny, a nie słowa. Nie musi się przechwalać, udowadniać coś otoczeniu, po prostu robi swoje. Nie usłyszymy też od niego narzekań czy marudzenia, swoje problemy rozwiązuje samodzielnie. Rzadko zdarza mu się prosić o pomoc, musi to być naprawdę wyjątkowa sytuacja. Wyznacza ambitne cele i do nich konsekwentni dąży, lubi bowiem przekraczać granice i osiągać rzeczy dla innych niedostępne.

Nie zaprząta sobie głowy cudzymi sprawami, tylko żyje własnymi planami. Od innych wymaga tego samego, stąd gdy ktoś wtrąca nos w jego życie, ten spokojny na co dzień mężczyzna potrafi stracić kontrolę.

Człowiek o tym imieniu brzydzi się szczególnie tak zwanymi „wazeliniarzami”, który powiedzą każdy komplement byle tylko uzyskać dla siebie przywileje. Nie znosi obłudy i kłamstwa, zawsze stoi na czele moralności, choć sam nie należy do przesadnych aniołków. Potrafi się jednak zachować z klasą, przeprosić czy przyznać do błędu. Nawet gdy przegra z kimś po uczciwej walce, okaże tej osobie szacunek. Na punkcie dumy i honoru ma pewnego rodzaju obsesję. To jeden z powodów, dla których świetnie daje sobie radę w zawodach, gdzie w cenie jest dyscyplina, odpowiedzialność, sprawność fizyczna, na przykład w wojsku, policji czy straży pożarnej. Przestrzeganie prawa, określonej hierarchii i postępowanie wobec zasad ma dla niego duże znaczenie.

Charakterystyczną cecha Mariana jest też to, że zawsze dąży do perfekcji i doskonałości. Czasami nawet ta dbałość o szczegóły obraca się przeciw niemu, gdyż umyka mu cel główny. Na pewno jednak Marian kieruje się zasadą, że albo coś jest zrobione szybko, albo dobrze. Rzadko kiedy idzie to w parze.

Trudno powiedzieć, czy rzeczywiście odznacza się dobrym zdrowiem i kondycją, jak informuje wiele imienników. Nigdy się nie uskarża bowiem na choroby czy kontuzje, ale przecież wiadomo, że i tak by się nie przyznał – po prostu woli cierpieć w samotności. Najgorsze, że z oporem odwiedza lekarza, co czasami może mu przysporzyć naprawdę dużych konsekwencji. Jego znajomi czy bliscy powinni więc pilnować, by co jakiś czas robił badania kontrolne.

Jest dobrym ojcem: opiekuńczym, ale i surowym. Nie jest typem rodzica, który zawsze ślepo trzyma stronę swojego dziecka. Jeśli syn lub córka źle odnosi się do nauczyciela czy dokucza rówieśnikom, natychmiast właściwie zareaguje i ustawi pociechę do pionu. Rozpuszczone dzieci, a także dorośli zachowujący się jak rozkapryszone nastolatki są dla niego bardzo irytujący, dąży więc do tego, by jego potomkowie zachowywali się jak na porządnego człowieka przystało. Czasami można zarzucić Marianowi, że zbytnio angażuje się w sprawy społeczne, na czym cierpi rodzina, jednak taki już jest Marian – pomaga wszystkim, którzy potrzebują wsparcia.