Pochodzenie

Leon to imię męskie pochodzenia grecko-łacińskiego, które w starożytnej Grecji funkcjonowało jako zdrobnienie imion dwuczłonowych zaczynających się lub kończących członem „leon” i „leo”, na przykład Leochares, Autoleon, Pantaleon. Człon ten pochodzi od słowa oznaczającego „lud”, lub „lew”, jednak już od czasów starożytnych uważa się, że tylko od nazwy króla zwierząt. Trudno ustalić, czy to właśnie od Greków imię to zapożyczyli Rzymianie, w końcu tam przydomki od nazw zwierząt były powszechne, choćby Ursus (niedźwiedź).

W naszym kraju zanotowano je po raz pierwszy około 1265 roku jako Leo. W 1443 roku powstała forma Leon, na podstawie tematu, który występuje w łacińskich przypadkach zależnych. Znana jest też forma Len, która mogła stanowić zdrobnienie od imienia Lenart.

U Słowian wschodnich odpowiednikiem tego imienia jest Lew z następującymi zdrobnieniami: Lewa, Lewk, Lewko, Lewo czy Lwik. W Polsce Lew pojawia się w dokumentach z XV wieku, choć jako imię osób pochodzących z kresów.

Imię to było popularne wśród papieży oraz cesarzy bizantyjskich.

Patron

Leon Wielki

Św. Leon to jedyny obok Grzegorza papież, który otrzymał przydomek „Wielki”. Zapisał się w historii jako wybitny duchowny, który uchronił Rzym przed najazdem Hunów.

Leon przyszedł na świat w Tuscji (Toskania). Niewiele wiadomo o jego rodzinie oraz dzieciństwie, na pewno w młodym wieku przybył do Rzymu. Tam objął funkcję archidiakona Kościoła Rzymskiego przy papieżu Celestynie, a później także przy Syktusie III. W 440 roku samodzielnie objął to stanowisko. Już na samym początku piastowania prestiżowej funkcji podjął odważną decyzje w obrębie władzy papieskiej. Polegała ona na depersonalizacji tego urzędu i działaniach zmierzających do podkreślenia jego aspektu Piotrowego. Zasłynął jako żarliwy obrońca praw kościelnych – zwalczał herezje, zwłaszcza manicheizm i pelagianizm. W wielu państwach uporządkował stosunki wewnątrzkościelne, przywracając hierarchie.

Leon należał do gorliwych zwolenników teorii, według której w Chrystusie łączą się dwie natury: boska i ludzka. Podkreślał ten fakt miedzy innymi w listach do patriarchy Konstantynopola, co było próbą połączenia sił z Kościołem Wschodnim, który dostrzegał tylko jedna naturę Jezusa –człowieka ubóstwionego. Kiedy na synodzie w Efezie w 449 roku jego przedstawiciele nadal upierali się przy swojej wersji, Leon udzielił im ostrej reprymendy nazywając synod „zbójeckim”. Jednak już dwa lata później na soborze chalcedońskim (jednym z najważniejszych w historii) jego pogląd podzielała większość duchownych.

Duży dług wdzięczności ma wobec niego Rzym, bowiem odegrał ważną rolę w obronie miasta przed najazdami Hunów i Wandali. Gdy barbarzyńcy przelewali się przez Italię mordując ludność, papież wyjechał na spotkanie z przywódcą Hunów Attylą w Mantui. Wymagało to sporej odwagi, a duchownemu udało się jeszcze przekonać Attylę, by odstąpił od ataku na Wieczne Miasto. W niektórych dziełach ikonograficznych można zobaczyć Leona ze smokiem lub w asyście św. Piotra i św. Pawła, co nawiązuje do ocalenia miasta. Według legendy, Attyla odstąpił od ataku widząc Leona wśród apostołów.

W przypadku Wandali, którzy pod przywództwem króla Genzeryka zamierzali spalić Rzym i wymordować jego obywateli także warto podkreślić ogromne zasługi Leona. Wandalowie dzięki jego interwencji zadowolili się tylko łupami, oszczędzając mieszkańców Rzymu i ich domy.

Po tych wydarzeniach Leon został ulubieńcem ludu i wielkim bohaterem. Już za życia czczono go jako świętego, w ówczesnych czasach nikt nie mógł się z nim równać. Zmarł w Rzymie 10 listopada 461 roku. W 1754 roku papież Benedykt ogłosił go Doktorem Kościoła.

Cechy

Leon to typ słodkiego lekkoducha optymisty. Zawsze wierzy w pomyślny bieg wydarzeń, nigdy nie pisze czarnych scenariuszy. Umie pocieszyć człowieka nawet w najtrudniejszej sytuacji.

Chciałby korzystać z uciech życia i przyjemności bez konsekwencji. Nigdy się nie spieszy, dla każdego ma czas. Uwielbia na przykład suto zaprawiane posiedzenia w towarzystwie. Nieważne czy to koledzy z podwórka, z pracy czy dalecy krewni. Z każdym szybko znajdzie wspólny język, zwłaszcza że jest szczery. Zawsze mówi od serca, niczego nie udaje. Tak samo jest w miłości – bez żenady demonstruje swoje uczucia i tego samego oczekuje od partnerki. Bywa zazdrosny, niekiedy nawet do przesady, stąd potencjalna narzeczona powinna dawać mu ku temu jak najmniej powodów. Większość bójek i kłótni z jego udziałem z innymi mężczyznami związana jest właśnie z płcią przeciwną… Gdyby nie krewki i impulsywny charakter Leona, przynajmniej połowy z nich udałoby się uniknąć.

To ciekawe, że mimo wszystko Leon ma dobre intencje i ze wszystkimi chciałby żyć w przyjaźni. Na co dzień Leon to sympatyczny mężczyzna, życzliwy i kulturalny. Do tego jak wspominaliśmy łatwo nawiązuję kontakty i jest bardzo towarzyski – powinien więc czasami „wrzucić” na luz. Ma na przykład duże poczucie humoru, ale nie jeśli ktoś robi z niego żarty. Szybko traci cierpliwość i bierze niektóre rzeczy zbyt poważnie.

Wyróżnia go analityczny umysł i pomysłowość, stąd często zaskakuje otoczenie w najróżniejszy sposób. Potrafi doradzać ludziom i rozwiązywać ich problemy, szkoda tylko, że zgodnie z przysłowiem „szewc bez butów chodzi”, zapomina niekiedy o swoich zmartwieniach. To urodzony esteta i miłośnik piękna. Choć może nie wygląda, to jest marzycielem. Czasami nawet ulega złudzeniom i traci kontakt z rzeczywistością. Powroty na ziemię bywają wtedy dla niego trudne.

Wśród jego zainteresowań są typowe męskie zajęcia, na czele oczywiście z piłką nożną, motoryzacją i polityką. To dla niego wdzięczne tematy do rozmów z kolegami, podobnie oczywiście jak kobiety.

Mężczyzna o imieniu Leon posiada wiele pozytywnych cech, dzięki którym uchodzi za prawdziwą duszę towarzystwa. Gdziekolwiek się nie pojawi, zawsze wzbudzi sympatię.