Kalendarz imienin

Pochodzenie

To imię powstałe na gruncie języka prasłowiańskiego jako złożenie rzeczownika ljudije (ludzie) oraz przymiotnika miła. Ludmiła oznacza więc kobietę, która jest miła dla innych.

Imię Ludmiła znane jest już od średniowiecza, a występowało w takich formach jak „Ludźmiła”, „Ludzimiła”, „Ludmiła”, „Ludomiła”. Najstarsze zapisy pochodzą z XIII wieku. Większą popularnością zaczęło jednak cieszyć się dopiero w XIX wieku, w dużej mierze za sprawą literatury. Ludmiła to tytułowa bohaterka poematu Aleksandra Puszkina pt. „Rusłan i Ludmiła”, imię pojawia się też w romansie Leona Potockiego „Żelisław i Ludmiła", utworze Józefa Bohdana Zaleskiego „Ludmiła, duma z pieśni ukraińskiej”, czy poemacie Stefana Garczyńskiego „Wacława dzieje”.

Męskim odpowiednikiem jest Ludomił oraz Ludmił. Od imienia Ludmiła pochodzi nazwisko Lutkowski.

Patron

Ludmiła Czeska

Ludmiła, córka serbskiego księcia plemienia Milczan Sławibora, urodziła się około 860 roku w Mielniku. Wyszła za księcia Czech Borzywoja I, który był pierwszym historycznym i chrześcijańskim władcą tego kraju. Małżonkowie wspólnie zresztą przyjęli chrzest od św. Metodego. Mieli dwóch synów, także panujących w kraju Spitygniewa I i Wratysława I. Los nie był dla niej łaskawy – musiała pogodzić się zarówno ze stratą męża jak i obu synów. Po śmierci Wratysława Ludmiła zajęła się wychowaniem jego potomków Wacława i Bolesława oraz objęła władzę, bowiem starszy Wacław miał dopiero 13 lat. Wtedy jednak o tron upomniała się matka chłopców Drahomira. Doszło do konfliktu między Ludmiłą a synową. Spór dotyczył zarówno kwestii politycznych (Ludmiła była orędowniczką chrześcijaństwa i związków z Bawarią, natomiast Drahomira poganką i przeciwniczką polityczno-kościelnego zwierzchnictwa Bawarii) jak i opieki nad dziećmi Wratysława. Młodszy wnuk Bolesław, w przeciwieństwie do Wacława, oparł się próbom zaszczepienia mu chrześcijańskich wartości przez babkę i stanął po stronie matki. Ludmiła musiała ustąpić i opuścić Pragę, a Drahomira rozpoczęła niszczenie kościołów oraz prześladowanie duchowieństwa chrześcijańskiego. Jednak to było za mało dla Drahomiry – jej drużynnicy, prawdopodobnie Waregowie (skandynawscy wikingowie działający na terenach obecnej Ukrainy i Rosji) udusili Ludmiłę chustą na zamku w Tetín 15 września 921 roku. Pochowano ją przy miejskim murze, zgodnie z legendami ślepiec odzyskał wzrok dotykając mogiły, a nocą pojawiały się tam świece.

Postępowanie Drahomiry doprowadziło do wojny z Niemcami, w efekcie której Wacław zasiadł na tronie. Jego głównym celem było ugruntowanie chrystianizacji Czech. Przeniósł także relikwie babki do kościoła św. Jerzego w Pradze. Wyrodna matka wciąż jednak czyhała na jego życie – za jej namową Bolesław zaprosił Wacława na uroczystości z okazji narodzin swojego syna (według innych źródeł konsekracji świątyni w Starym Bolesławcu ku czci świętych męczenników Kosmy i Damiana). To było ostatnie spotkanie braci – wywiązała się kłótnia, podczas której rycerze Bolesława zabili Wacława. Bolesław został nowym władcą, a w ramach pokuty za bratobójstwo przeznaczył syna Strachkwasa Chrystiana do życia zakonnego.

Wacław wkrótce został uznany świętym jako męczennik oraz patronem Czech. Nie znane są natomiast okoliczności kanonizacji Ludmiły, najprawdopodobniej odbyła się ona w XI wieku. Jest patronką Czech oraz opiekunką nawróconych, wdów oraz problemów z teściami. W ikonografii przedstawia się ją jako kobietę w średnim wieku, ubraną w skromne książęce szaty lub ze sznurem lub chustką wokół szyi, co nawiązuje do jej gwałtownej śmierci. Jej grób znajduje się w kościele św. Jerzego w Pradze.

Cechy

Osoba, która w swoim imieniu ma człon „miła”, choć w pewnym stopniu powinna być sympatyczna. I tak właśnie jest, tyle że Ludmiła jest uprzejma i serdeczna tylko dla tych, którzy na to zasługują. Postępuje wobec prostej zasady – na uśmiech odpowiada uśmiechem, na chamstwo pogardą. W jej przypadku można zaobserwować świetnie wyważone proporcje pomiędzy osobą miłą, życzliwą i pomocną a asertywną, która potrafi odmówić, a nawet krzyknąć jeśli trzeba. Dzięki temu, że wie gdzie jest granica, jest z jednej strony lubiana przez otoczenie, a z drugiej szanowana. Każdy, kto zna Ludmiłę wie, że można na niej polegać, ale jeśli przeginamy, pewnie gorzko tego pożałujemy. Dlatego niektórzy twierdzą, że ma choleryczną naturę – cóż, chyba mają rację.

Inną kwestią, którą świetnie rozwiązuje Ludmiła jest to, jak powiedzieć komuś smutną prawdę? Jest szczerą osobą, ale nie lubi sprawiać przykrości bliskim. Ma jednak na tyle wesołe usposobienie, że w dość bezbolesny sposób potrafi zasugerować koleżance, że sukienka mimo wszystko jest na nią zbyt ciasna, albo że ktoś powinien wziąć się w garść.

W jej gronie zawsze jest wesoło i głośno. Jak mało kto Ludmiła robi wokół siebie dużo szumu i zamieszania. Działa dynamicznie, zawsze znajdzie rozwiązanie każdej sytuacji. Trudno z nią się nudzić, bowiem ona sama nienawidzi monotonii. Nawet na wakacjach nad morzem szybko męczy ją bezczynne leżenie na plaży, potrzebuje większych wrażeń. Lubi mieć wobec siebie ludzi, pewnie dlatego jest gościnną osobą. Zawsze wyprawia urodziny, zaprasza rodzinę na święta.

Sensem życia dla Ludmiły jest miłość. O niczym tak nie marzy, jak o szczęśliwym związku, założeniu rodziny. Samotność ją dobija, oczywiście mówimy tu o wieku dojrzałym, gdyż nastoletnia Ludmiśka korzysta z życia jak może – imprezuje, bierze udział w wypadach ze znajomymi. Przychodzi jednak taki czas, kiedy potrzebuje mężczyzny jak tlenu. W dość młodym wieku budzi się w niej instynkt macierzyński. Z wychowaniem dzieci nie ma żadnego problemu, gdyż jest to kobieta stworzona do kochania. Czasami tylko przesadza z obawami na temat dzieciaków: na przykład kiedy są przeziębione albo jadą na wycieczkę szkolną, nad jezioro czy imprezę.

Warto wiedzieć, że ważne miejsce w jej domu odgrywają zwierzaki. O ile pisaliśmy wcześniej, że nie pozwala sobie wejść na głowę i jest asertywna, to jej pies czy kot ma lepsze życie niż niejeden człowiek. Rozpieszcza czworonogi do granic możliwości – ze stołu zawsze skapnie im coś smacznego, a na kanapie zajmują najlepsze miejsce. To trochę kłóci się z jej obsesją na punkcie czystości – sobotnie porządki robi pół dnia, świąteczne pół tygodnia, ale nawet mimo tego topnieje pod błagalnym wzrokiem psa, który czuje że zostanie przegoniony z wersalki.

Dobrze radzi sobie w zawodach wymagających skrupulatności, solidności. Świetnie analizuje dane sytuacje, wyciąga z nich słuszne wnioski i stosuje je w życiu. Potrafi spojrzeć z dystansem na wiele spraw, być krytycznym wobec siebie. Po za tym dotrzymuje obietnic i jest bardzo słowna. Nie tylko zresztą w kwestiach zawodowych, ale i na co dzień.

Ludmiłę trzeba więc określić jako pozytywną osobę, na którą można liczyć w każdej sytuacji.