To imię powstałe na gruncie języka prasłowiańskiego jako złożenie rzeczownika ljudije (ludzie) oraz przymiotnika miła. Ludmiła oznacza więc kobietę, która jest miła dla innych.
Imię Ludmiła znane jest już od średniowiecza, a występowało w takich formach jak „Ludźmiła”, „Ludzimiła”, „Ludmiła”, „Ludomiła”. Najstarsze zapisy pochodzą z XIII wieku. Większą popularnością zaczęło jednak cieszyć się dopiero w XIX wieku, w dużej mierze za sprawą literatury. Ludmiła to tytułowa bohaterka poematu Aleksandra Puszkina pt. „Rusłan i Ludmiła”, imię pojawia się też w romansie Leona Potockiego „Żelisław i Ludmiła", utworze Józefa Bohdana Zaleskiego „Ludmiła, duma z pieśni ukraińskiej”, czy poemacie Stefana Garczyńskiego „Wacława dzieje”.
Ludmiła Czeska
Ludmiła, córka serbskiego księcia plemienia Milczan Sławibora, urodziła się około 860 roku w Mielniku. Wyszła za księcia Czech Borzywoja I, który był pierwszym historycznym i chrześcijańskim władcą tego kraju. Małżonkowie wspólnie zresztą przyjęli chrzest od św. Metodego. Mieli dwóch synów, także panujących w kraju Spitygniewa I i Wratysława I. Los nie był dla niej łaskawy – musiała pogodzić się zarówno ze stratą męża jak i obu synów. Po śmierci Wratysława Ludmiła zajęła się wychowaniem jego potomków Wacława i Bolesława oraz objęła władzę, bowiem starszy Wacław miał dopiero 13 lat. Wtedy jednak o tron upomniała się matka chłopców Drahomira. Doszło do konfliktu między Ludmiłą a synową. Spór dotyczył zarówno kwestii politycznych (Ludmiła była orędowniczką chrześcijaństwa i związków z Bawarią, natomiast Drahomira poganką i przeciwniczką polityczno-kościelnego zwierzchnictwa Bawarii) jak i opieki nad dziećmi Wratysława. Młodszy wnuk Bolesław, w przeciwieństwie do Wacława, oparł się próbom zaszczepienia mu chrześcijańskich wartości przez babkę i stanął po stronie matki. Ludmiła musiała ustąpić i opuścić Pragę, a Drahomira rozpoczęła niszczenie kościołów oraz prześladowanie duchowieństwa chrześcijańskiego. Jednak to było za mało dla Drahomiry – jej drużynnicy, prawdopodobnie Waregowie (skandynawscy wikingowie działający na terenach obecnej Ukrainy i Rosji) udusili Ludmiłę chustą na zamku w Tetín 15 września 921 roku. Pochowano ją przy miejskim murze, zgodnie z legendami ślepiec odzyskał wzrok dotykając mogiły, a nocą pojawiały się tam świece.
Osoba, która w swoim imieniu ma człon „miła”, choć w pewnym stopniu powinna być sympatyczna. I tak właśnie jest, tyle że Ludmiła jest uprzejma i serdeczna tylko dla tych, którzy na to zasługują. Postępuje wobec prostej zasady – na uśmiech odpowiada uśmiechem, na chamstwo pogardą. W jej przypadku można zaobserwować świetnie wyważone proporcje pomiędzy osobą miłą, życzliwą i pomocną a asertywną, która potrafi odmówić, a nawet krzyknąć jeśli trzeba. Dzięki temu, że wie gdzie jest granica, jest z jednej strony lubiana przez otoczenie, a z drugiej szanowana. Każdy, kto zna Ludmiłę wie, że można na niej polegać, ale jeśli przeginamy, pewnie gorzko tego pożałujemy. Dlatego niektórzy twierdzą, że ma choleryczną naturę – cóż, chyba mają rację.
Inną kwestią, którą świetnie rozwiązuje Ludmiła jest to, jak powiedzieć komuś smutną prawdę? Jest szczerą osobą, ale nie lubi sprawiać przykrości bliskim. Ma jednak na tyle wesołe usposobienie, że w dość bezbolesny sposób potrafi zasugerować koleżance, że sukienka mimo wszystko jest na nią zbyt ciasna, albo że ktoś powinien wziąć się w garść.
W jej gronie zawsze jest wesoło i głośno. Jak mało kto Ludmiła robi wokół siebie dużo szumu i zamieszania. Działa dynamicznie, zawsze znajdzie rozwiązanie każdej sytuacji. Trudno z nią się nudzić, bowiem ona sama nienawidzi monotonii. Nawet na wakacjach nad morzem szybko męczy ją bezczynne leżenie na plaży, potrzebuje większych wrażeń. Lubi mieć wobec siebie ludzi, pewnie dlatego jest gościnną osobą. Zawsze wyprawia urodziny, zaprasza rodzinę na święta.
Nasza baza zawiera daty imienin dla blisko 2700 imion. Wpisz imię i kliknij przycisk Szukaj
- daty imienin częściej obchodzone | |
- daty imienin rzadziej obchodzone | |
6 | - pozostałe dni |